Dagboek van een deelnemer
Afrika laat niemand onberoerd. Lees hier wat één van onze reizigers ervoer tijdens de Self Drive Trail.
In de daktent, sterren boven me, stilte om me heen.
Het is bizar hoe snel ik gewend ben geraakt aan geen mail, geen deadlines, geen ‘ik moet nog even’… Alleen hier zijn. Met stof in mijn haar en een hart dat sinds lange tijd weer open voelt. Het voelt op een vreemde manier als thuiskomen.
We begonnen vanochtend vroeg, nog voor de zon opkwam. De lucht was prachtig – roze, blauw, oranje. Terwijl we reden, zagen we een kudde olifanten oversteken. Traag. Alsof tijd voor hen iets heel anders betekent. We stopten de auto's. Gewoon stil. Geen camera. Alleen kijken. En voelen. Dan kijken ze je soms aan alsof ze je iets willen zeggen, zonder woorden.
Later op de dag hadden we een moment voor onszelf. Maarten liet ons een plekje uitkiezen. Daar zat ik dan, in een klapstoel. Ineens kwamen tranen. Niet heftig, meer een soort zuchten vanuit mijn hart. Alsof er iets van me afviel waarvan ik niet eens wist dat ik al die tijd had meegedragen.
Wat ben ik blij dat ik ben gegaan. Dat ik heb geluisterd naar dat stemmetje dat zei: er moet iets anders. Hier, in deze ongereptheid, kom ik mezelf tegen – maar dan op een manier die vriendelijk is. Niet hard of confronterend. Eerder: uitnodigend.
Ik mis mijn oude leven niet. Althans, niet zoals het was. Maar ik begin weer te voelen wat ik wél wil en wat ik wil meenemen terug. Wat klopt voor mij.
Morgen weer verder. Andere plek, ander uitzicht. Maar dezelfde ik, beetje meer afgestoft.
- M -
Reactie plaatsen
Reacties